شب‌های جاده با غول‌های آهنی

شب شده و جاده خلوت. فقط صدای باد و غرش عمیق یه دیزل ۱۳ لیتری تو فضا می‌پیچه. چراغ‌های بلند یه کشنده اسکانیا V8 از دور پیداش می‌شه، مثل یه اژدها که داره آتیش نفس می‌کشه. راننده‌ش، حاج‌رضا، ۲۸ سالِ داره پشت این فرمان می‌شینه. از ۲۲ سالگی تریلی رانده، از بندرعباس تا بازرگان، از چابهار تا آستارا. می‌گه: «این ماشین فقط یه تکه آهن نیست، رفیق شبا و روزامه.»

ماشین سنگین یعنی صبر، یعنی تحمل. وقتی تو سرمای -۲۰ درجه ارتفاعات اسالم گیر می‌کنی و زنجیر چرخ می‌بندی، وقتی تو گرمای ۵۲ درجه خوزستان بار سیمان می‌کشی و عرقت با گازوئیل قاطی می‌شه، اون موقع می‌فهمی این غول‌ها فقط برای پول نیستن؛ برای زندگی‌ان.

امروز یه کشنده مدرن دیگه مثل ۲۰ سال پیش نیست. سیستم «ريتاردر» داره که تو سرازیری‌های طولانی دیگه لازم نیست مدام ترمز بگیری و لنت بسوزونی. سیستم «ایدیال استاپ» داره که تو ترافیک موتور خاموش می‌شه و مصرف رو میاره پایین. رادار بین‌ خطوط داره، رادار فاصله، حتی یه جورایی خودش رانندگی می‌کنه! ولی بازم راننده‌های قدیمی می‌گن: «این امکانات خوبه، ولی جاده هنوز همون جاده‌ست، هنوز باید چشمات چهار تا باشه.»

تو ایران، ماشین سنگین یعنی خانواده‌ی دوم. خیلی‌ها عکس بچه‌هاشون رو بالای داشبورد چسبوندن. یه راننده هوو بهم گفت: «دخترم وقتی ۵ سالش بود فکر می‌کرد باباش شب‌ها می‌ره با اژدها بازی!»